Geçenlerde Zile’de görev yapan bir dostum şöyle dedi. “ Siz Zileliler şehrinizi çok seviyor, onunla gurur duyuyorsunuz. Bir yabancı gördünüz mü hemen ona Zile’nin geçmişte ne kadar büyük ve önemli şehir olduğunu anlatıyor, tarihinizle öğünüyorsunuz. Bu güzel bir şey. Ancak geçmişindeki o güzel günleri tekrar canlandırmak için hiçbir şey yapmıyorsunuz. Hatta kıpırdatmıyorsunuz bile.” Dedi.
Bende  “Sana katılıyorum. Çok isabetli gözlemlemişsin. Biz sadece yabancılara değil kendi aramızda konuşurken de bunu yapıyoruz. Böylece Zile’nin bu gün ki durumdan duyduğumuz ezikliği gidermeye,  kendimizi teselli etmeye çalışıyoruz” dedim.
Zile’mizin hali hepimizin içini yakıyor. Elimizden bir şey gelmiyor. Uğursuz bir bulut üstümüzü yorgan gibi örtmüş durumda. Bir türlü üstümüzden kaldırıp atamıyoruz.  Adeta umutlarımızı yitirdik. Yapabildiğimiz tek şey iş gücü ihraç etmek. Şehir ve köy Nüfusumuz yarıya indi.
Bu gün Zile’de her hangi bir konuda nitelikli elaman ihtiyacınız olsa bulamazsınız. Çünkü umudunu yitiren gençler Zile’yi terk ettiler. Çevremdeki işverenlerden sık, sık eleman aradıklarını ama bulamadıklarını duyuyorum. Yani Zile’deki işsizlik Zile’yi de etkiler hale geldi.
Tarihçilerin söylediğine göre şehirlerin de duraklama dönemleri olurmuş. Herhalde biz şu anda o günleri yaşıyoruz. İnşallah uzun sürmez. Çok gecikmeden sona erer. Zira artık kimsenin sabrı kalmadı.
Hulusi SEREZLİ